زمانی که ضخامت استخوان فک ( آلوئلار ) ۳- ۴ mm می رسد می توان بجای استفاده از تکنیک اتساع استخوان فک ( ridge expansion) و قرار دادن ایمپلنت سیلندری یا پیچی معمولی ، از ایمپلنت های تیغه ای یا وج استفاده کرد.

 در روشهای معمول با توجه به اینکه ضخامت استخوان به شکل دایره افزایش می یابد. در ناحیه جلویی استخوان یا باکال ،، ضخامت باکال حداقل و خون رسانی محدود می شود و در نتیجه تحلیل استخوان در ناحیه باکال مشاهده میگردد .

اما ، در ایمپلنت های وج ، ضخامت استخوان مانند کتاب باز می شود و ضخامت استخوان باکال کمتر افزایش می گردد و احتمال تحلیل استخوان کمتر است.

 ایمپلنت های وج معمولا در ناحیه قدامی فک بالا و درنواحی بطرف دیستال حداکثر تا پرمولار دوم استفاده می گردد.

قطر باکال – لینگوال ایمپلنت تقریبا ۲٫۵ mm است و قطر مزیال – دیستال ۳٫۴ ۴ ۵ mm است.

گرچه سیستم ، اندیکاسیون این گروه ایمپلنت را در نواحی تک ریشه ای ماگزیلا توصیه کرده است اما گاها میتوان فراتر رفته و در نواحی دیستال فوارمن منتال فک پایین( ناحیه دندانهای کرسی فک پایین ) نیز بکار برده و می توان این ایمپلنت را در قسمت لینگوال عصب الوئلار قرار داد .

گاها بجای پیوندهای پیچیده فک تحت شرایط بیمارستانی و یا جابجایی عصب فک پایین که گاها با عوارض خاصی همراه است، در برخی موارد خاص میتوان ازین ایمپلنتها استفاده نمود. لذا توصیه میکنیم که اگر از کاشت ایمپلنت صرف نظر نموده آید با ما مشاوره مجددی داشته باشید چه بسا که بتوان راه حل ساده تری برایتان داشته باشیم.