نکته سیزدهم در مورد کاشت ایمپلنت

عوارض احتمالی کاشت غیر اصولی و غیر علمی ایمپلنت

نکته چهاردهم در مورد کاشت ایمپلنت

بهترین زمان برای گذاشتن ایمپلنت چه زمانی است!؟

قبل از کشیدن دندان اصلی دندانپزشکان باید تمام تلاش خود را کنند تا دندان اصلی بیمار را نگه دارند، چراکه هیچ ماده‌ای نمی‌تواند جای دندان واقعی را بگیرد. اما گاهی اوقات هیچ درمانی جوابگو نیست و

در‌نهایت باید دندان فرد کشیده شود. با این حال‌ همه ما خوب می‌دانیم که این روزها بهترین روش برای جایگزین کردن دندان از دست رفته ایمپلنت است. امروزه این تنها روشی است که قادر است جای

دندان از دست رفته را بدون بروز مشکل خاصی پر کند.

چه زمانی ایمپلنت جاگذاری می‌شود؟

بهترین زمان برای گذاشتن ایمپلنت همان زمانی است که دندان از دهان خارج می‌شود چراکه در آنجا بافت استخوانی قابل پیوند و جوش خوردن به ایمپلنت   وجود دارد و پذیرش ایمپلنت راحت‌تر صورت

می‌گیرد.

همینطور، چون به دنبال کشیدن دندان، پس از مدت کوتاهی، پروسه ی تحلیل لبه های استخوان دور ریشه دندان شروع میشود، لذا بهترین زمان کاشت ایمپلنت، زمانیست که روند تحلیل استخوان و لثه

هنوز شروع نشده باشد و ما استخوان قطورتر و مرتفع تری در اختیار داشته باشیم تا بتوانیم ایمپلنت بزرگتری را  بکاریم.

اما گاهی اوقات به‌دلیل وجود برخی مشکلات ازجمله ضایعه چرکی فعال یا کیست خیلی وسیع  قادر به گذاشتن ایمپلنت در همان لحظه نیستیم.

این دسته افراد برای گذاشتن ایمپلنت باید یک پروسه سه الی چهارماهه را سپری کنند.
.
برای ترویج اطلاعات  دست اول و  اوریجینال و کپی نشده    راجع به ایمپلنت دندان و دندانپزشکی زیبایی  عضوکانال  دکتر شبستری  شوید و به دوستان خود نیز مارا  معرفی کنید.

انواع ایمپلنت ها

ایمپلنتها ، در اقسام و انواع متفاوتی ساخته میشوند.

ایمپلنتها یی وجود دارند که بشکل پیچ نیستند بلکه بشکل تیغه هستند . این نوع خاص ایمپلنتها در نواحی نازک و کم ارتفاع  استخوان فک بکار میروند .

بکار بردن ایمپلنتهای یک تکه  تیغه ای ، گاها نیاز به پیوند استخوان از لگن یا دتده های بیمار را مرتفع میسازد .

کاشت ایمپلنتهای تیغه ای ، نیازمند در اختیار داشتن ابزار و تکنولوژی خاص است . جراح مربوطه بایستی تجربه و مهارت خاص مورد نیاز برای بکار بردن این نوع ایمپلنتهای خیلی خاص را داشته باشد . 

ایمپلنتهای یک تکه ای ، که قطعه زیر لثه و داخل استخوان ( فیکسچر)  و قطعه روی لثه (اباتمنت ) بهم متصل و یکپارچه هستند در بیماران دیابتی و یا بیمارانی که از مستعد التهاب و عفونت استخوان اطراف

ایمپلنت هستند ، کاربرد بهتری نسبت به ایمپلنتهای معمولی چند تکه ای دارد .

ایمپلنتهای  یک تکه ای تیغه ای  ، هم اکنون در مطب دکتر شبستری بطور روتین در بیمارانی که استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت ندارند ، بکار برده میشود .

بیماران دیابتی  که نگران  عدم موفقیت پروسه کاشت ایمپلنت هستند و یا بیمارانی که استخوانهای بشدت نازک و تحلیل رفته داشته و معمولا ناچار به کاشت استخوان از طریق پیوند استخوان لگن یا دنده

ها تحت بیهوشی در بیمارستان بخود هستند ، ممکنست  با استفاده از این تکنولوژی خاص و پیشرفته ، بتوان بدون پیوند استخوان تحت بیهوشی ، از سایر قسمتهای بدن ،برایشان ایمپلنت کاشت

لذا ، اگر از  کاشت ایمپلنت بخاطر ترس از عفونت ان بدلیل داشتن دیابت منصرف شده اید و یا  بدلیل ترس از بیهوشی عمومی و پیوند استخوان از لگن یا دنده ها ، ایده کاشت ایمپلنت را برای همیشه به کنار

گذاشته و مایوس شده اید، با ما تماس بگیرید.

شاید بتوانیم راه حل ساده تری با استفاده ازین تکنولوژی خاص ایمپلنتها برایتان بشما ارائه کنیم  که شما را مجددا ترغیب و امیدوار  به کاشت موفقیت امیز و بی دردسر  ایمپلنت سازد.

سوال برخی  همکاران  از دکتر شبستری :

ا یمپلنت یک قطعه ای وج ( تیغه ای )  یا  OPW چیست ؟  

زمانی که ضخامت استخوان فک (  آلوئلار ) ۳- ۴ mm می رسد می توان بجای استفاده از تکنیک   اتساع  استخوان فک ( ridge expansion) و قرار دادن ایمپلنت سیلندری یا پیچی معمولی، از ایمپلنت

های   تیغه ای  یا  وج استفاده کرد.

در روشهای معمول با توجه به اینکه ضخامت استخوان به شکل دایره افزایش می یابد. در ناحیه جلویی استخوان یا  باکال ،ضخامت باکال حداقل و خون رسانی محدود می شود و در نتیجه تحلیل

استخوان در ناحیه باکال مشاهده میگردد.

اما ،در ایمپلنت های وج ، ضخامت استخوان مانند کتاب باز می شود و ضخامت استخوان باکال کمتر افزایش می گردد و احتمال تحلیل استخوان کمتر است.

ایمپلنت های وج معمولا در ناحیه قدامی فک بالا  و درنواحی بطرف دیستال حداکثر تا پرمولار دوم استفاده می گردد. 

قطر باکال – لینگوال ایمپلنت تقریبا ۲٫۵ mm است و قطر مزیال – دیستال ۳٫۴ ۴ ۵ mm است. 

گرچه سیستم ، اندیکاسیون این گروه ایمپلنت را در نواحی تک ریشه ای ماگزیلا توصیه کرده است اما همکاران فراتر رفته و در نواحی دیستال فوارمن منتال فک پایین نیز بکار برده اند و می توان این ایمپلنت

را در قسمت لینگوال عصب الوئلار قرار داد ، بجای آنکه از پیوندهای پیچیده فک و یا جابجایی عصب استفاده نمود .

حتما توجه شود که ارتفاع بالای لثه ایمپلنت های یک قطعه ای ۲ , ۴ mm است که در صورت نیاز قابلیت تراش خوردن و تنظیم را نیز دارد.