یکی از سیستم ها و ابزار پیشرفته مورد استفاده در جراحی‌ها ی مطب دکتر شبستری ، سیستم پیزو سرجری است .

این سیستم چیست و مزیت استفاده از آن در جراحی فک و کاشت ایمپلنت کدامست ؟

آقای دکتر شبستری به این سوال پاسخ میدهند :.

پیزوسرجری در دندانپزشکی یا جراحی استخوان پیزوالکتریک تکنیکی جدید است که شامل سیستمی برای برش استخون با استفاده از میکرووایبریشن آلتراسونیک است.

این دستگاه بر محدودیت ها و عوارض دستگاه های سنتی برای جراحی استخوان دهان و فک فائق آمده و موجب بهبود و اصلاح تکنیک های رایج شده است. این دستگاه با استفاده از فرکانس آلتراسونیک امکان برش دقیق بافت سخت (استخوان) را فراهم کرده است.

مزایای پیزوسرجری در دندانپزشکی:(سیستم پیزوسرجری چیست؟)

این روش از مزایای زیادی بر روش های سنتی برخوردار است.

برش در این روش میکرومتری و بسیار دقیق است.

برش در این روش انتخابی است یعنی بافت سخت را می برد اما بافت نرم را حفظ می کند که موجب افزایش ایمنی برای بیمار و دندانپزشک می شود.

خونریزی در این روش صفر است و همین امر آن را به یکی از روش های جراحی با حداقل تهاجم ساخته است.

بیمار احساس راحتی زیادی در این روش دارد و نتایج کاملا قابل پیش بینی هستند.

کاربرد پیزوسرجری در دندانپزشکی:

پیزوسرجری آخرین پیشرفت تکنولوژی در حوزه ایمپلنت و بازسازی استخوان است.

این تکنیک جدید تا حد زیادی روش انجام جراحی استخوان و قرارگیری ایمپلنت در حفره دهان را متحول کرده است.

برخلاف روش های سنتی این روش از ابزارهای چرخان مانند دریل استفاده نمی کند.

در این روش از امواج آلتراسونیک برای برش استخوان استفاده می کند در نتیجه بیمار حداقل درد، التهاب و تحلیل استخوان را تجربه خواهد کرد و روند بهبودی بیمار در سریع ترین حالت ممکن انجام می گیرد.

دقت زیاد این روش موجب به دست آمدن نتایج عالی و حفظ بافت شده و روند بهبودی را در جراحی دهان و دندان و جراحی قرارگیری ایمپلنت سرعت بخشیده است.

مقاله :سیستم پیزوسرجری چیست؟

زمانی که ضخامت استخوان فک ( آلوئلار ) ۳- ۴ mm می رسد می توان بجای استفاده از تکنیک اتساع استخوان فک ( ridge expansion) و قرار دادن ایمپلنت سیلندری یا پیچی معمولی ، از ایمپلنت های تیغه ای یا وج استفاده کرد.

 در روشهای معمول با توجه به اینکه ضخامت استخوان به شکل دایره افزایش می یابد. در ناحیه جلویی استخوان یا باکال ،، ضخامت باکال حداقل و خون رسانی محدود می شود و در نتیجه تحلیل استخوان در ناحیه باکال مشاهده میگردد .

اما ، در ایمپلنت های وج ، ضخامت استخوان مانند کتاب باز می شود و ضخامت استخوان باکال کمتر افزایش می گردد و احتمال تحلیل استخوان کمتر است.

 ایمپلنت های وج معمولا در ناحیه قدامی فک بالا و درنواحی بطرف دیستال حداکثر تا پرمولار دوم استفاده می گردد.

قطر باکال – لینگوال ایمپلنت تقریبا ۲٫۵ mm است و قطر مزیال – دیستال ۳٫۴ ۴ ۵ mm است.

گرچه سیستم ، اندیکاسیون این گروه ایمپلنت را در نواحی تک ریشه ای ماگزیلا توصیه کرده است اما گاها میتوان فراتر رفته و در نواحی دیستال فوارمن منتال فک پایین( ناحیه دندانهای کرسی فک پایین ) نیز بکار برده و می توان این ایمپلنت را در قسمت لینگوال عصب الوئلار قرار داد .

گاها بجای پیوندهای پیچیده فک تحت شرایط بیمارستانی و یا جابجایی عصب فک پایین که گاها با عوارض خاصی همراه است، در برخی موارد خاص میتوان ازین ایمپلنتها استفاده نمود. لذا توصیه میکنیم که اگر از کاشت ایمپلنت صرف نظر نموده آید با ما مشاوره مجددی داشته باشید چه بسا که بتوان راه حل ساده تری برایتان داشته باشیم.

آیا لمینیت می تواند جایگزین ارتودنسی شود؟

ارتودنسی، درمانی است که باعث حرکت دندان و قرار گرفتن آن در مکان مناسب می شود. یعنی در دندان هایی که برای رفع نا مرتبی، نیاز به جا به جایی دندان یا پیچیدن آن باشد، انجام ارتودنسی لازم است.

در بسیاری موارد، بیمار از این سنخ نا مرتبی ها رنج نمی برد و مشکل او نا متقارن بودن یا کوچک بودن یکی دو دندان؛ یا فاصله دار بودن برخی دندان ها؛ کوتاه بودن ارتفاع دندان؛ یا شکستگی یا لب پریدگی دندان؛ یا کمی عقب بودن برخی دندان هاست. در این صورت با استفاده از روش هایی مانند لمینیت ونیر یا اصلاح با کامپوزیت یا روش های دیگر، می توان این عیوب را بر طرف کرد.

استفاده از روش روکش لمینت، در همه موارد نمی تواند جایگزین روش ارتودنسی باشد.

ارتودنسی درمان مترقی و مناسبی است که با شناخت از وضعیت قرارگیری دندان ها و محاسبات پیچیده، باعث حرکت دندان و قرار گرفتن آن در مکان مناسب می شود. مشخصه بارز این روش، حفظ دندان و وارد کردن کمترین آسیب و دستکاری بر دندان است. به شکلی که تغییرات مورد نظر نیز به آرامی حاصل می شود و بافت های دیگر صورت نیز با آن تطبیق می یابند.

اما در روش لمینیت، با خراشیدن مینای دندان و جایگزین کردن روکش نازک چینی مواجه هستیم. با این شکل، ظرف مدت کوتاهی به شکل ظاهری دلخواه دست می یابید ، و رنگ و فرم دندان های خود را به شکلی در میاورید که دلخواه شماست .

ولی ارتودنسی تغییری در رنگ یا شکل دندانها ایجاد نمی کند و تنها چیدمان دندانها و البته تا حدودی نسبت اندازه فکین را نیز اصلاح کرده و بشکل دلخواه در می اورد . 

در ارتودنسی، درمان بر روی دندان های موجود انجام می گیرد و دندان ها در محل صحیح خود قرار می گیرند. یعنی اگر دندانی کوچک یا نازیبا باشد، با ارتودنسی زیبا نمی شود و اندازه آن تغییر نمی کند. اما با روش لمینیت می توانید دندان های خود را به شکل مناسب بازسازی کنید.

البته برتری و مزیت ها بسته به نظر افراد مختلف، نسبی هستند. ممکن است برای برخی، انجام دادن اندکی تغییرات و آسیب به وضع طبیعی، موضوع ناراحت کننده ای به نظر نرسد. به طور مثال کسانی که (تاتو ابرو) می کنند، ابروهای طبیعی شان را از بین می برند و به جای آن نقش های دلخواه بر صورت خود می نهند. و خب حتما دلیل یا توجیهی برای این اقدام خود دارند.

در طرف دیگر نیز شرایط شغلی و اجتماعی شخص، ممکن است به طور جدی مانعی برای نصب بند و براکت روی دندان اش باشد. (البته قصد نهادینه کردن این تصورهای نادرست عمومی را ندارم. اما به هر حال واقعیت های عرفی و باور های جامعه برای ما به عنوان قشری که در داخل این جامعه فعالیت می کنند، قابل انکار نیستند.) این شما هستید که باید با توجه به مواردی که در نظر دارید روش مناسب را برگزینید.

در مواردی که تعداد و میزان نا مرتبی دندان های جلو کم و به شکل خاصی است، ممکن است لمینیت به دلایلی بر ارتودنسی ترجیح داده شود.

در صورت شکستن، تغییر رنگ یا خراب شدن لمینیت، می توان آن را تعویض کرد. اما چون دندان خراش خورده، اگر لمینیت را از روی دندان برداریم، (یا نخواهیم لمینیت خراب شده را تعویض کنیم) هم شکل نازیبایی به خود می گیرد و هم ممکن است دندان حساس شود. به عبارتی، همیشه باید لمینیت روی دندان قرار گیرد.

دندان قروچه یا براکسیزم عبارت است ازعادت ساییدن دندان‌های دوفک. قروچه در خواب رخ می‌دهد ولی ساییدن یا کوبیدن دندان‌ها در طول روز نیز شایع است. این مشکل، معمولن با اختلالات خواب مانند آپنه (یا توقف تنفس) و خروپف شبانه همراه است.

دو نوع دندان قروچه وجود دارد: اولیه؛ که علت مشخص پزشکی برای آن وجود ندارد و ثانویه؛ که با اختلالاتی مانند اضطراب و افسردگی، مصرف دارو یا بعضی بیماری ها مثل پارکینسون یا آپنه تنفسی همراه است. ‎نوع ثانویه معمولا با درمان اختلال زمینه ای، برطرف می شود.

گاه دندان قروچه به یک عادت تبدیل می شود که در این صورت با درمان مشکل زمینه ای، باز هم عادت از بین نخواهد رفت.

‌‌‌‎از علایم دندان قروچه؛ انقباض زیاد عضلات یک طرف صورت، صدای آزاردهنده در شب، سایش مینا ی دندان، افزایش حساسیت دندانی، لطمه به ترمیم یا روکش دندان، ترک خوردن دندان، تحلیل لثه و استخوان اطراف ریشه، لق شدن دندان ها، درد گردن، بی خوابی، زخم یا درد داخل گونه، گوش درد، صدای فک در بازوبسته‌کردن، دندانه دارشدن کنار زبان و سردرد قابل ذکر است.

‌‌‌از عوارض دندان قروچه، می‌توان به کاهش شنوایی، مشکلات فک، صورت، مفاصل و عضلات، تغییر شکل ظاهری چهره، درد اطراف گوش، گیجی، زنگ گوش و درد یا صدا در فک اشاره کرد.

‌‌‌‎چون دندان‌قروچه در خواب رخ می‌دهد، بیشتر افراد متوجه آن نمی‌شوند و سردرد مداوم و خستگی فک، از نشانه‌های آن است.

‌‌‌‎دندان‌قروچه می‌تواند در اثر استرس یا اضطراب ایجاد شود. کج بودن سطح دندان، غیبت دندانی و دندان اضافی نیز در بروز آن دخیل است.

درمان دندان قروچه:

در حد امکان از استرس پرهیز شود. 

در روند درمان دندان قروچه، شناسایی مشکل به وسیله درمانخواه و تلاش آگاهانه برای ترک عادت، در کنار حمایت و مراقبت دندان پزشک، گام اول است.

دکتر برای پیشگیری از تماس دو فک حین خواب، ممکن است یک پروتز یا دستگاه محافظ شب یا دندان‌بان بسازد. این دستگاه متحرک است و درمانخواه هنگام خواب روی دندان‌ها قرار می‌دهد تا فشار گاز زدن نادرست را حذف کند.

ممکن است درمان کوتاه مدت با آرام‌بخش یا خواب‌آور گاه کمک کنده باشد، ولی باید تا حد ممکن از دارو، الکل، مواد حاوی کافئین (مثل قهوه، کاکائو و نوشابه سیاه)، جویدن قلم یا هر وسیله غیر خوراکی و حتا آدامس اجتناب شود.

برای جلوگیری از تماس دندان‌ها، درمانخواه زبان را بین دندان‌ها نگه دارد تا عضلات فک استراحت کنند.

‌‌‌‎شب یک پارچه گرم در جلوی لاله گوش، روی گونه گذاشته شود تا عضلات فک شل شوند.

‌‎در دندان قروچه‌ی کودک، اقدامات زیر مفید است:

‌‎کاهش استرس

‌‎ماساژ بدن

‌‎نرمش های کششی پیش از خواب

‌‎نوشیدن آب کافی

دوش آب گرم

شنیدن موسیقی

خواندن کتاب

‌‎اطمینان از سلامت دندان‌ها

‌‎در صورت ضرورت: ساخت روکش موقت دندان‌ها یا دستگاه محافظ شب توسط دندانپزشک