انواع ایمپلنت ها
ایمپلنتها ، در اقسام و انواع متفاوتی ساخته میشوند.
ایمپلنتها یی وجود دارند که بشکل پیچ نیستند بلکه بشکل تیغه هستند . این نوع خاص ایمپلنتها در نواحی نازک و کم ارتفاع استخوان فک بکار میروند .
بکار بردن ایمپلنتهای یک تکه تیغه ای ، گاها نیاز به پیوند استخوان از لگن یا دتده های بیمار را مرتفع میسازد .
کاشت ایمپلنتهای تیغه ای ، نیازمند در اختیار داشتن ابزار و تکنولوژی خاص است . جراح مربوطه بایستی تجربه و مهارت خاص مورد نیاز برای بکار بردن این نوع ایمپلنتهای خیلی خاص را داشته باشد .
ایمپلنتهای یک تکه ای ، که قطعه زیر لثه و داخل استخوان ( فیکسچر) و قطعه روی لثه (اباتمنت ) بهم متصل و یکپارچه هستند در بیماران دیابتی و یا بیمارانی که از مستعد التهاب و عفونت استخوان اطراف
ایمپلنت هستند ، کاربرد بهتری نسبت به ایمپلنتهای معمولی چند تکه ای دارد .
ایمپلنتهای یک تکه ای تیغه ای ، هم اکنون در مطب دکتر شبستری بطور روتین در بیمارانی که استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت ندارند ، بکار برده میشود .
بیماران دیابتی که نگران عدم موفقیت پروسه کاشت ایمپلنت هستند و یا بیمارانی که استخوانهای بشدت نازک و تحلیل رفته داشته و معمولا ناچار به کاشت استخوان از طریق پیوند استخوان لگن یا دنده
ها تحت بیهوشی در بیمارستان بخود هستند ، ممکنست با استفاده از این تکنولوژی خاص و پیشرفته ، بتوان بدون پیوند استخوان تحت بیهوشی ، از سایر قسمتهای بدن ،برایشان ایمپلنت کاشت
لذا ، اگر از کاشت ایمپلنت بخاطر ترس از عفونت ان بدلیل داشتن دیابت منصرف شده اید و یا بدلیل ترس از بیهوشی عمومی و پیوند استخوان از لگن یا دنده ها ، ایده کاشت ایمپلنت را برای همیشه به کنار
گذاشته و مایوس شده اید، با ما تماس بگیرید.
شاید بتوانیم راه حل ساده تری با استفاده ازین تکنولوژی خاص ایمپلنتها برایتان بشما ارائه کنیم که شما را مجددا ترغیب و امیدوار به کاشت موفقیت امیز و بی دردسر ایمپلنت سازد.
سوال برخی همکاران از دکتر شبستری :
ا یمپلنت یک قطعه ای وج ( تیغه ای ) یا OPW چیست ؟
زمانی که ضخامت استخوان فک ( آلوئلار ) ۳- ۴ mm می رسد می توان بجای استفاده از تکنیک اتساع استخوان فک ( ridge expansion) و قرار دادن ایمپلنت سیلندری یا پیچی معمولی، از ایمپلنت
های تیغه ای یا وج استفاده کرد.
در روشهای معمول با توجه به اینکه ضخامت استخوان به شکل دایره افزایش می یابد. در ناحیه جلویی استخوان یا باکال ،ضخامت باکال حداقل و خون رسانی محدود می شود و در نتیجه تحلیل
استخوان در ناحیه باکال مشاهده میگردد.
اما ،در ایمپلنت های وج ، ضخامت استخوان مانند کتاب باز می شود و ضخامت استخوان باکال کمتر افزایش می گردد و احتمال تحلیل استخوان کمتر است.
ایمپلنت های وج معمولا در ناحیه قدامی فک بالا و درنواحی بطرف دیستال حداکثر تا پرمولار دوم استفاده می گردد.
قطر باکال – لینگوال ایمپلنت تقریبا ۲٫۵ mm است و قطر مزیال – دیستال ۳٫۴ ۴ ۵ mm است.
گرچه سیستم ، اندیکاسیون این گروه ایمپلنت را در نواحی تک ریشه ای ماگزیلا توصیه کرده است اما همکاران فراتر رفته و در نواحی دیستال فوارمن منتال فک پایین نیز بکار برده اند و می توان این ایمپلنت
را در قسمت لینگوال عصب الوئلار قرار داد ، بجای آنکه از پیوندهای پیچیده فک و یا جابجایی عصب استفاده نمود .
حتما توجه شود که ارتفاع بالای لثه ایمپلنت های یک قطعه ای ۲ , ۴ mm است که در صورت نیاز قابلیت تراش خوردن و تنظیم را نیز دارد.
